LienDisclaimer: ik ben ongelofelijk blij en dankbaar dat we al een kindje hebben, ook al is dat niet zonder slag of stoot gegaan. Wat nu volgt is een eerlijk relaas van een mama waarbij de wens voor een tweede kindje heel erg groot is en het even niet lijkt te gebeuren.
Ik wil een tweede kind
Voila. Ik zeg het luid en duidelijk, het is wat het is. Ons gezin is nog niet compleet. De wens voor een tweede is al een tijdje aanwezig, zowel bij de hubby als bij mezelf.
Na het moeilijke eerste jaar met Rune door alle operaties, waren we helemaal klaar om er voor te gaan; een tweede boeleke zou ons gezinnetje helemaal afmaken. Een zoontje of een dochtertje erbij, Rune die zou promoveren tot grote broer…We keken er al snel naar uit.
Jammer genoeg blijkt dit helemaal niet zo vanzelfsprekend te zijn.
Twee miskramen, twee curetages
As you all know (of misschien niet) heb ik op een half jaar tijd twee miskramen gehad. Eentje die spontaan is op gang gekomen, en een ander waarbij ik na een maand te horen kreeg dat er een leeg vruchtzakje aanwezig was. Die tweede miskraam leidde tot curettage. En vervolgens tot een tweede curettage drie maanden later omdat er iets fout gelopen was bij de eerste.
Pech. Moving on, met de nodige shitload aan tranen en verwensingen naar het oneerlijke heelal toe.
Ovulatietesten
Toen we uiteindelijk toch terug mochten beginnen proberen, in de zomer van 2021, had ik het he-le-maal gehad. Ik kocht ovulatietesten en wou daarmee mijn cyclus in kaart brengen. Deze was namelijk helemaal van slag door die twee ingrepen. Aangezien ik nogal een hands-on persoon ben (lees: als ik een probleem heb, zoek ik meteen een oplossing), wilde ik daarmee mijn cyclus opvolgen en opnieuw zo snel mogelijk zwanger geraken. 
Te korte luteale fase?
De vrouwelijke cyclus bestaat uit enkele fases, de folliculaire fase, de eisprong, de luteale fase en vervolgens de menstruatie zelf. Door een aantal maanden ovulatietesten te gebruiken, merkte ik dat mijn luteale fase (de periode tussen je eisprong en het aanbreken van je regels) tamelijk kort was; 9 à maximum 10 dagen.
Ik zeg tamelijk kort omdat je meestal leest dat deze fase altijd ongeveer 14 dagen duurt. Uiteraard ben ik beginnen Googlen (jaja je mag dat niet doen maar wees eerlijk, je doet het toch) en ik las vaak dat een bevrucht eitje met een korte luteale fase te weinig tijd zou kunnen hebben om zich goed in te nestelen. Ergo: moeilijker zwanger raken en/of blijven.
Utrogestan
Met deze info belde ik mijn gynaecoloog omdat ik me geen zorgen wilde maken op basis van zaken die ik zomaar op het internet las. Zij beaamde echter dat dit wel kort was voor een luteale fase, en stelde me voor om meteen Utrogestan ( dat het hormoon progesteron bevat)te starten na mijn eisprong. Hiermee zou ik de luteale fase kunnen verlengen. Ze stuurde me de voorschriften gewoon op en daarmee was de spreekwoordelijke kous af.
Geen onderzoeken?
Ik vond het best gek dat ik zomaar met hormoonpillen zou moeten starten, zonder nader onderzoek. Dus besloot ik voor een second opinion te gaan. En my god, ben ik blij dat ik dat heb gedaan. De nieuwe gynaecoloog waar ik nu bij ben, stelde voor om nauwlettend mijn cyclus op te gaan volgen d.m.v. bloedafnames en follikelmeting. Deze week ging ik een eerste keer op follikelmeting (inwendige echo’s om te zien of je een goede eisprong hebt). Zij stelde namelijk dat het helemaal geen zin heeft om extra progesteron te gaan nemen als niet daadwerkelijk wordt aangetoond dat je tekorten hebt tijdens je cyclus… Makes sense, niet?
Ik kan maar één ding zeggen daarover: always follow your gut people, als je niet meer tevreden bent bij je dokter of gynaecoloog of whatever, ga dan eens bij iemand anders langs.
Frustratie
Soit. Ook al ben ik blij dat we nu verder zullen geholpen worden, toch voel ik mij soms een emotioneel vat vol frustraties.
Waarom is dit zo’n hobbelige weg voor ons, denk ik af en toe? Het leven is soms niet eerlijk natuurlijk. En uiteraard, zoals ik al zei, zijn wij al gezegend met een kind. Ik mag er niet aan denken dat we dit zouden meegemaakt hebben bij een eerste. Dan zou je me kunnen opvegen denk ik.
En toch, ik zie in mijn omgeving tal van vruchtbaarheidsproblematieken. De waarheid is gewoon dat kinderen krijgen niet vanzelfsprekend is. Nooit. Je hebt een grote portie geluk nodig. Soms doorzettingsvermogen. En een ijzersterke geest 🙂
Hoop doet leven
Het glas is zeker niet altijd halfvol bij mij. Maar we blijven hopen op een broertje of zusje voor onze kleine viking. En zo lang we hoop hebben, is de wereld altijd een beetje mooier 😉
