LienVandaag wil ik het eens hebben over iets anders: ouderschap en schuldgevoelens.
Het S(chuld)-monster
Aaah die schuldgevoelens. Ik geloof dat iedere ouder ze wel ervaart op een of andere manier. Mijn S-monster is er een met scherpe tanden. Het bijt in mijn kuiten zodra het zijn kans ziet en zorgt ervoor dat ik me bij momenten een beroerde ouder voel.
Het S-monster neemt verschillende gedaantes aan; in de vorm van een achteloze opmerking van een vriend of vriendin, familielid of (niet-zo) onschuldige bijstander. Maar zijn favoriete plekje is je hoofd.
Ouderschap en schuldgevoelens
Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar ik voel me vaak (ten onrechte) schuldig. Het begon al met mijn zwangerschap, toen er schisis werd vastgesteld bij ons beepje. Daar heb ik me echt lang schuldig over gevoeld. Nu ben ik daar ongeveer wel over, maar nu ons beepje ondertussen al 10 weken bij ons is, blijven de schuldgevoelens de kop opsteken.
Enkele voorbeelden:
- Wanneer ik de beep verwens naar de diepste krochten van de hel omdat hij weer maar eens onbedaarlijk zit te huilen om 3u s’ nachts, nadat hij toch gegeten heeft en een propere luier aanheeft. (Wat scheelt er toch kleine terrorist?! Wij willen slaaaaapen!)
- Wanneer beepje zichzelf in het gezicht heeft gekrabd met zijn vlijmscherpe babynagels. (Lien toch, ge moet zijn nageltjes beter bijhouden hé! Uw baby mutileert zichzelf!)
- Wanneer beepje twee dagen niet in bad is geweest wegens mayhem en chaos die avond. (Lien, de mensen gaan denken dat jullie de beep verwaarlozen! Steek dat mannetje toch eens in bad!)
- Wanneer we gaan wandelen buiten en ik (helemaal ten onrechte trouwens) denk dat hij het te koud heeft. (Uwe kleine is aan het bevriezen hé Lien, loop maar wat sneller richting huis.)
- Wanneer we uitjes plannen, beepje niet meenemen en bij de grootouders dumpen. (Hij gaat denken dat we hem niet graag zien, straks kent hij ons niet meer boehoeee……)
- Wanneer ik inwendig juich als er eens een girls-night gepland staat en ik hem bij de hubby kan achterlaten. (Jaja, ga maar cava en wijntjes drinken met je vriendinnetjes, jij egoïstisch vrouwmens!)
- Wanneer ik zo ziek ben dat beepje naar de schoonouders moet omdat ik niet op hem kan passen. (Ah zo doet gij dat, en wat moeten mensen doen die die luxe niet hebben. Suck it up woman!)
- Wanneer ik mijn tickets voor Graspop wil bestellen en besef dat ik daarmee 4 dagen weg zal zijn rond de periode van zijn tweede operatie. Oké, de operatie ligt nog niet vast maar ze zeiden wel rond 8 à 9 maand. Dus tussen 15 mei en 15 juni zou dat zijn. Graspop valt op 18 juni…Dan moeten we maar zien dat de operatie in mei kan gebeuren… (Ah ja, stel je eigen plezier maar weer voorop…)
Ode aan schuldgevoelens
Vermoeiend. Die vuile schuldgevoelens.
Maar weet je wat? Screw you S-monster.
Jij wil ons doen geloven dat mama zijn niet te combineren valt met zelf af en toe op de rem stappen, er zelf eens tussenuit te knijpen en plezier te hebben. Jij verkneukelt je wanneer er iets fout loopt zodat je “zie je wel…” kan fluisteren in onze oren. Jij denkt ons slecht te doen voelen als we eens inwendig schelden op onze kinderen. Maar niks is minder waar. Integendeel, het maakt van ons zelfs betere en betrokken ouders!
Dus als jullie mij nu even willen excuseren, ik ga onze baby snel nog even voor lastpak uitmaken en hem daarna lekker knuffelen. En mijn tickets voor Graspop bestellen.
