LienEen ode aan mezelf
De meeste mensen hebben mij over het algemeen altijd beschouwd als een normale, actieve, enthousiaste persoon.
En dat ben ik ook.
Door sommige situaties die het leven aanbracht, heb ik dat zelf niet altijd kunnen of willen geloven.
Iedereen maakt sowieso dingen mee in zijn leven, de een wat meer dan de andere, en soms knapt je mentale elastiekje dan.
Ik heb best al wel eens diep gezeten.
Door omstandigheden. Door knopen in mijn hoofd die maar niet ontward geraakten. Door een overactief brein dat me wakker hield s’ nachts.
Uiteindelijk heb ik die knopen ontward. Met hulp van lieve vrienden. Met de nodige therapiesessies. Maar vooral door mezelf.
Ik ben zo trots op mezelf dat ik nu sta waar ik sta. Mijn mentale veerkracht doorheen de jaren is enorm verbeterd. Ik voel me sterker, weerbaarder en fitter dan ooit. Ik voel me meer mezelf dan ooit. Ik voel mij zoals ik ben: een sterke, zelfverzekerde vrouw die weet waar ze toe in staat is. En dat is veel meer dan ik ooit had durven denken…
Een ode aan onze zoon
Een van de moeilijkere periodes in mijn leven heb ik samen met mijn hubby overwonnen; het krijgen van ons eerste kindje. Dat is op zich al een heel avontuur, maar voor ons hing er een extra laag zorgen over.
We ontdekten namelijk dat onze zoon zou geboren worden met een schisis (een hazenlip en open gehemelte voor diegenen die de wetenschappelijke naam niet kennen). Daardoor hebben wij heel lang in onzekerheid gezeten over hoe de geboorte en periode erna ging verlopen. Ze vertelden ons dat hij moeilijkheden kunnen hebben om te eten, praten, er zouden meer problemen kunnen zijn aan zijn gehoor….
Er werden bovendien minimum 3 operaties aangekondigd voor ons ongeboren kindje, waarvan de eerste twee al wanneer hij nog heel klein was: op 4 maanden oud (lipsluiting) en op 1 jaar (sluiting van zijn gehemelte). Een derde operatie zou plaats vinden wanneer hij ongeveer 9 jaar zou zijn.
In zak en as hebben we gezeten, de onzekerheid was echt moordend. Daarnaast had ik een moeilijke zwangerschap, met verplichte bedrust.
Mijn toekomstbeelden waren niet altijd even fraai in die periode…
Schouderklopjes voor onszelf
Na de geboorte liep niet altijd alles op rolletjes. We hebben best wel moeilijke waters doorzwommen. De 2 operaties waren zeker geen pretje. De voeding ook niet altijd in het begin. Maar al bij al kan ik nu zeggen: wat een flink en dapper kereltje hebben wij. Hij doet het super goed, en de schisis is op dit moment wat naar de achtergrond verdwenen. Het is tot nu toe even gereduceerd tot een mini-littekentje boven zijn lip. We weten niet wat de toekomst zal brengen, maar echt ongerust zijn we niet meer.
Weet je, ik heb het gevoel dat ouders (en eigenlijk mensen in het algemeen) dat vaak vergeten: zichzelf op tijd een schouderklopje gunnen.
Het is niet evident, ouder zijn, en we doen het allemaal zonder al te veel morren, omdat we zoveel liefde ervaren voor onze mini’me’s. Zeker als je dan een kindje hebt met wat extra bagage, denk ik dat het belangrijk is om tegen jezelf te kunnen zeggen: wij zijn top-ouders.
Wat ik gewoon wil zeggen is….
Als ik toen had geweten waar ik nu zou staan…. zou ik minder angstig geweest zijn…
Als ik had geweten wat voor een prachtige zoon we op de wereld zouden brengen….was ik iets minder bang en onzeker geweest tijdens mijn zwangerschap.
Als ik toen had geweten wat ik nu wist… had ik hoogstwaarschijnlijk een hoger level van rust bereikt in mijn hoofd….
Maar ik neem mezelf absoluut niks kwalijk want het is nu eenmaal hoe het werkt; je kan vaak veel meer aan dan je zelf denkt.
Bovendien zie ik het zo: de leercurve die gepaard gaat met moeilijkheden in je leven, stijgt exponentiëel mee 😉 .
