LienOok al ben ik ENORM blij dat baby Leemans het al 37 volle weken uithoudt in zijn buikhuisje, de laatste loodjes wegen toch effectief het zwaarst !
37 weken zwanger
Vandaag ben ik exact 37 weken zwanger. Wie had dat 9 weken geleden gedacht, toen ik voor het eerst met premature weeën met spoed werd opgenomen in het ziekenhuis! Vanaf nu mag hij elk moment komen, want prematuur zou hij niet meer zijn, hoera!
Ik wil toch even een kleine update schrijven, want wie weet hoe lang ons beepje nog blijft zitten. Vanaf nu kan hij elk moment beslissen dat het mooi is geweest :-). En ik denk niet dat ik daarna meteen zin of tijd zal hebben om een blog neer te schrijven haha.
Laatste loodjes
De laatste weken waren redelijk zwaar, moet ik eerlijkheidshalve toegeven. Niet alleen fysiek maar ook vooral mentaal. Hoewel alle controles altijd heel goed gingen en ik besefte dat ons beepje in uitstekende gezondheid verkeerde, had ik gewoon teveel tijd om na te denken. Ik ben al twee maanden thuis in verplichte rust gezet. Geen wandelingen, geen sportsessies, geen leuke shoppinguitjes, geen werk, geen feestjes…. just me myself and I in de zetel thuis. Gelukkig hebben we véééél lieve vrienden en vriendinnen die regelmatig op bezoek kwamen, maar het overgrote deel van de dag zat ik daar toch maar alleen te wezen. Je kan je wel bezig houden met projectjes, Netflix, lezen, mijn thuisstudie, …. maar het is toch niet zo leuk geweest.
Het feit dat bij ons beepjes een volledige schisis (gespleten lip, kaak en verhemelte) is vastgesteld, begon ook gewoon meer en meer door te dringen. Ik heb me de laatste weken ook enorm verdiept in allerlei zaken die komen kijken bij deze aandoening. Zo bestelde ik op Amazon speciale Dr. Brown medische flesjes en spenen, en kocht ik ook de Medela Special Needs Feeder (voorheen de Habermanfles). Deze worden aangeraden bij baby’s met schisis. Daarnaast legde ik contact met een aantal mama’s die ook kindjes hebben (of verwachten) met schisis. En dat zijn er véél jongens!
Er is veel informatie en dat is super, maar ik ben er zoveel mee bezig geweest dat het soms wat de overhand nam. Dat gecombineerd met verplichte rust, geen beweging en weinig sociaal contact, hebben me een paar keer echt doen crashen. De fysieke zwangerschapskwaaltjes die ook steeds erger werden, hielpen hier uiteraard niet aan mee.
Einde in zicht
Nu is het einde echt in zicht, en zoals ik zei ben ik superblij dat we zover zijn gekomen. Ik kijk er naar uit om ons kleintje te ontmoeten, maar tegelijkertijd ben ik ergens ook onzeker en bang.
Een beetje bang voor de bevalling zelf uiteraard, maar ook voor de komst van ons beepje. Begrijp me niet verkeerd: we zijn er wel “klaar” voor, maar toch denk ik dat het normaal is dat je onzeker wordt naar het einde toe. “Gaat ons dit lukken? Wat staat ons te wachten?” Ook met de schisis komen er een heleboel andere vragen bij kijken…. “Hoe gaat dat drinken lukken?”, “Hoe gaat zijn schisis er nu eigenlijk uitzien?”, “Wanneer moeten we voor het eerst naar het UZ Gent?”, ….
Die never-ending onzekerheid is voor een controlefreak als mezelf best wel moeilijk om mee om te gaan. Ik denk ook dat mijn hormonen wat op hol beginnen slaan haha, of het slaaptekort begint door te wegen. Maar hey, het komt allemaal wel goed!
37 weken zwanger & counting….
Maar dus, 37 weken hebben we gehaald en gisteren kreeg ik zowaar VOLLEDIG ONVERWACHT nog een babyshower van mijn vriendinnetjes. Zalig! Zo lief! Ik ben echt heel blij dat ze dat voor mij georganiseerd hebben, het was een topnamiddag. Vanaf nu stop ik met “voorzichtig zijn”. Ik rust uiteraard nog wel af en toe – want ik ben gewoon de hele dag doodmoe haha-, maar ik kom wel terug buiten. Eens naar de winkel, of op restaurant, bij vrienden,…. ik beweeg terug en dat doet veel voor mijn gemoed! Dus, until further notice we carry on! 😉
