LienNa een tameljk woelige zwangerschap was het op/ 14/09/2019 zover: onze kleine viking Rune kwam ter wereld.
Ik deel graag mijn bevallingsverhaal. Spoiler alert: het was helemaal geen traumatische ervaring, zoals je wel al eens durft te lezen en horen ;-).
Help! Mijn water is gebroken!
Vrijdagavond voor de bevalling hadden we een dinertje bij vrienden. Ik weet nog dat we al grappend rond de tafel zaten toen ik mijn scampi’s royaal besprenkelde met pikante saus.
“Straks komt de baby hé, door al dat pikante eten…”.
“Doe nog maar wat meer pikante saus over uw scampi’s, dat brengt uw weeën wel op gang.”
Of ik, later die avond tegen de hubby:
“Niet te veel wijn drinken liefje, want voor hetzelfde geld moeten we straks naar het ziekenhuis rijden…”
Ha. Ha. Ha.
Vier uur later was het dus zover hé…. om 3 u ’s nachts brak mijn water. Ik voelde het misschien al aankomen want ik had tot dan geen oog dichtgedaan.
Voor ik het wist stond ik in bad, omringd door kletsnatte handdoeken terwijl ik lichtelijk nerveus (lees: redelijk panisch maar excited) de hubby aanspoorde om de valies te nemen. Een heel apart gevoel, beseffen dat het eindelijk zover is….heel onwerkelijk allemaal.
Ik herinner me nog goed dat we ons echt doodgelachen hebben in onze badkamer ’s nachts, omdat ik daar gewoon letterlijk stond te lekken haha. Ik kon geen stap verzetten zonder een nieuwe plens water op de vloer te laten vallen. Sorry voor de details 😉
Ingeleid
Om 4u ’s nachts kwamen we aan in het ziekenhuis, waar ik meteen aan de monitor werd gelegd. Daar bleef ik aan liggen tot 9u ’s ochtends. Needless to say dat wij geen oog hebben dicht gedaan. Allez, ik wil maar zeggen, hoe kan je in godsnaam nog een dutje doen wanneer je weet dat de langverwachte baby die dag zijn intrede zal doen?!?
De vroedvrouwen kwamen meedelen om 9u30 dat ik zou ingeleid worden omdat mijn weeën niet op gang kwamen. Daar protesteerde ik eerst lichtelijk tegen want ik dacht dat ik toch nog wel even kon wachten zodat het natuurlijk op gang zou komen. Maar de repliek was dat er infectiegevaar was omdat ik mijn vruchtwater al verloren had. Dus ja, daar hadden we weinig tegen in te brengen. Ik had er wel wat schrik voor omdat ik al gehoord had dat ingeleid worden pijnlijkere en snellere weeën oplevert. Maar goed, ik zou wel zien.
Ik werd aan een infuus gelegd en kreeg dus weeënopwekkers toegediend, die telkens wat straffer gedoseerd werden. Tegen de middag zat de hubby heerlijk te lunchen, terwijl ik een meter verder tegen de muur geleund al volop weeën lag op te vangen.
Gezellig hoor.
Om 16u hield ik het voor bekeken. De weeën waren heel erg intens, kwamen al enkele uren om de minuut en ik had nog maar 4cm ontsluiting. Ik was al doodop. Als ik nog langer moest doorgaan zou ik de hubby een oog hebben uitgeslagen denk ik.
Hier met die epidurale graag!
Epidurale
Amai. Wat ben ik fan van bovenstaande. Ik wilde het heel graag zonder proberen, wat ik ook 4 uur gedaan heb.
Schouderklopje voor mezelf, ja toch wel!
Zo’n epidurale, geloof mij, als je al urenlang pijn ligt te hebben door weeën, is de max. Je voelt ook niks van het plaatsen ervan. Jammer genoeg werkte ze eerst niet goed, enkel mijn rechterkant was verdoofd terwijl alles links vollen bak binnen kwam. Na een half uur werd dit pas “gecorrigeerd”. Gelukkig maar, want ik stond op het punt de anesthesist te wurgen met de slangetjes van mijn infuus.
Toen de verdoving eindelijk volledig goed begon te werken, kon ik echt even uitblazen en rusten en de rest van de ontsluiting pijn- en stressloos ervaren. Ik had dat echt nodig op dat moment en ik heb geen moment spijt gehad van de verdoving. Ik heb toen blijkbaar ook een heleboel onzin uitgekraamd omdat ik zo blij was niks meer te voelen. Dat ze uitvinder van de epidurale een standbeeld moesten geven, en dat de verpleegster mooie ogen had enzo. You know, van contentement hé.
De geboorte
Uiteindelijk is Rune geboren om 19u45. Wauw.
Het mooiste moment van ons leven, wanneer ze dat kleine hummeltje tegen je aanleggen.
Zijn oogjes keken de wereld in, hij was kalm en nam zijn omgeving op. Zijn schisis leek enorm mee te vallen aan de buitenkant, ook al zeiden ze wel dat zijn gehemelte volledig open was (in tegenstelling tot wat we gehoopt hadden). Maar voor de rest was hij perfect gezond.
Ik begon te huilen. De hubby was aan het lachen. We waren op slag überverliefd op ons kleine mannetje.
Onze wereld brak open en het is met geen woorden te omschrijven hoe intens mooi zo’n geboorte is.
Ik kan het iedereen aanbevelen.
Met epidurale ;-).
